Sieben Jahre in Kabul von Abolfazl Mohagheghi

هفت سال در کابل، زندگی با باری از اندوه، حسرت، تجربه و امید

«آفتاب در حال دمیدن بود، که شکست‌خورده و خسته چون لشکری از ‌پای ‌افتاده از مرز ایران و افغانستان گذشتیم. اواسط مرداد ‌ماه سال یک ‌هزار ‌و ‌سیصد ‌و شصت ‌و ‌دو بود.

در آن قدم‌های آخرین که راهنما اعلام کرد، چند ‌لحظه دیگر وارد خاک افغانستان می‌شویم. بی‌اختیار خم شدم، مشتی خاک برداشتم. خاکی آمیخته با خس و خاشاک. شاید برداشتن آن به خاطره سال‌های نوجوانی‌ام برمی‌گشت که خوانده بودم، رضا ‌شاه تنها با مشتی از خاک وطن رفت، و نوشته‌ای بر آرامگاه کوروش: «ای کسی که از اینجا گذر خواهی کرد، در اینجا مردی خفته است که جهان بر نگین خود داشت. این یک مشت خاک را از او دریغ مدار!» اسکندر احترام مشتی خاک را نگاه داشت و از خراب ‌کردن آن آرامگاه گذشت.

حس‌های غریبی از درونم می‌جوشید. فراتر از اندیشه، فراتر از تعلقات گروهی و قضاوت‌ گروه که اعتقاد بر انترناسیونالیسم داشت.حس‌هایی که با ‌تمام ‌وجود مرا به این خاک پیوند می‌داد...»